Η σπουδαιότητα του να νιώθεις πως σε φροντίζουν!

Ανέκαθεν θυμάμαι τη γιαγιά μου να εκφράζει την αγωνία της μη μείνω απάντρευτη (θαρρείς και ο γάμος είναι ο μοναδικός προορισμός όλων)  με τη φράση: «Να βρεις κάποιον να σε φροντίζει. Να πάτε μαζί τη ζωή σας παρακάτω».

Ούσα κλειστή περίπτωση έφηβης λοιπόν, μαθημένη πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα αρκεί να το βάλω στόχο, απαντούσα πως «μια χαρά μπορώ να πάω τη ζωή μου παρακάτω και μόνη μου», αφού στρεβλά είχα κλειδώσει στο κεφάλι μου πως το να δέχομαι φροντίδα από τους άλλους σηματοδοτεί δική μου ανεπάρκεια και αδυναμία.

20 χρόνια μετά, βλέποντας πια έξω από το πρίσμα της μοναχικής πολεμίστριας, αντιλαμβάνομαι πως η σημασία του να αφήνεις να σε φροντίζουν είναι ζωτικής σημασίας. Και να σημειώσω εδώ. Να σε φροντίζουν όχι να φροντίζεις! Γιατί να φροντίζεις χαίρω πολύ, ξέρω ότι ξέρεις να το κάνεις υπέροχα!

«Να αφήνω να με φροντίσουν λοιπόν».

Και αν σου έχουν μάθει πως πρέπει να ‘σαι δυνατός, και οι δυνατοί δεν χρειάζονται βοήθεια, αποκρίσου με περισσό θάρρος πως το να αφήνεις κάποιον άλλο να σε φροντίζει, στην πραγματικότητα του αφήνεις χώρο να σε ακουμπήσει.

Και βαθιά αγάπη δίχως επαφή σα να μου ακούγεται λειψή.

Ξεκίνα από τα πιο απλά, να αφεθείς στο χάδι, να ακούσεις τα λόγια, να υποδεχτείς το συναίσθημα.

 Ίσως στην αρχή νιώσεις άβολα, ξέρω.

Χρειάζεται να αποδεχτείς, να ρίξεις τοίχους, να αφαιρέσεις πανοπλίες, κ ύστερα να δοκιμάσεις ξανά. Και ίσως να νιώσεις ευάλωτ@.

Μα η ευαλωτότητα ετούτη κρύβει το προχώρημα. Προς τα μπρος, προς την αποδοχή του πιο ευαίσθητου και ταυτόχρονα ολοκληρωμένου εγώ σου.

Τι λες; Πάμε;